فردا صبح، رو به دریا
قد کوتاه: حقیقتش دلم براش تنگ شده.
قد بلند: هووم. منم.
قد کوتاه: حتما باید من بگم تا تو هم بگی؟ بد عادت شدیا!
قد بلند: خودت بد عادتم کردی.
قد کوتاه: دوباره نرو اولش، نرو.
قد بلند: دیگه اول و آخرش مهم نیست توی سن ما. مهم این دلتنگیه.
(سکوتی طولانی)
قد کوتاه: یعنی اگه نمی‌گفتم چی می‌شد؟
قد بلند: به من می‌گیا. اندازه‌ی سالای زندگی نکرده‌ات هم اینو بپرسی، جواب ش تغییری نمی‌کنه. گفتنش بهتر بود.
قد کوتاه: این اطمینانت از کجا میاد آخه؟
قد بلند: از اون لحظه‌ی قشنگی که دیدم چجوری تن به آب زد.
قد کوتاه: و رفت و دیگه برنگشت؟
قد بلند: و رفت و دیگه برنگشت.
قد کوتاه: مجنونی. به تو باشه همه‌ی رفتنا قشنگن.
قد بلند: به من اگه بود که نمی‌رفت. تو گفتی و شنید و رفت.
قد کوتاه: بیا باز رسیدیم به اولش. نگفتم نرو اولش؟
(مکثی کوتاه)
قد بلند: اگه نمی‌گفتی، نمی‌فهمیدیم چقدر زیباتر از اونیه که می‌دیدیم.
قد کوتاه: شاعر شدی؟
قد بلند:(با خنده) نه دلتنگم.
قد کوتاه:(با خنده) مشخصه.
(سکوتی کوتاه)
قد کوتاه: بریم ببینیمش؟
قد بلند: اگه این‌بار بپرسه شما دوتا خسته نشدین، جوابشو چی بدیم؟
قد کوتاه: تو خسته نشدی از نبودن؟
قد بلند: اون دیگه برنمی‌گرده روی خاک. شک نکن.
قد کوتاه: شک ندارم اما اگه نمی‌رفت، لازمم نبود که برگرده.
قد بلند: اون‌وقت جلوی چشمت عاشق می‌شد، آدم می‌شد. طاقت داشتی؟
قد کوتاه: آره اگه بهش نمی‌گفتم، نمی‌فهمیدم که کیه و چیه. دیگه برام فرقی نداشت عاشق بشه یا نشه. می‌شد یه عشق به زبون نیومده‌ی دوران جوونی.
قد بلند: طاقت نمیاوردی من می‌شناسمت. دروغ به خوردِ من نده. بگیر بلیت رو بریم که حوصله‌ی بدخلقیای موقع دلتنگی‌اتو ندارم.
قد کوتاه: فردا صبح؟
قد بلند: فردا صبح، رو به دریا.
(خنده‌ی هر دو)
پ.ن: عکس رو آبان ماه برداشته بودم ازشون توی باغ فردوس.
