مستند به دنبال نازارین ساخته ی خاویر اسپادا بیش تر از آن که به فیلم برجسته ی بونوئل، کارگردان مطرح اسپانیایی بپردازد، از خلال واکاوی پشت صحنه ها و مدارک مربوط به این فیلم، هویت مولفش را بازسازی می کند. پس از صحنه های آغازین در فیلم خانه ی اسپانیایی و مشاهده ی حلقه ی باقی مانده ی این فیلم، ما براساس عکس هایی که بونوئل از لوکشین های مورد نظرش گرفته بوده، قدم به قدم این مکان ها را از ابتدا تا انتهای فیلم پی می گیریم. کارگردان عکس های قدیمی را با وضعیت کنونی هر یک از آن مکان ها مطابقت می دهد و در هر بخش از مصاحبه هایی که با پسر بونوئل، دست اندر کاران فیلمش از جمله بازیگران، فیلمبردار، فیلم نامه نویس، کارشناسان هنری و نسل جدید کارگردانان داشته استفاده می کند. اسپادا بخش های مخفی از تفکرات، علایق و باورهای بونوئل را از میان این گفت و گوها، بیان خاطرات و در برخی مواقع با استفاده از صدای ضبط شده ی خودش برای ما ترسیم میکند. هدف این مستند تحلیل مختصر شخصیت این کارگردان فقید است. این که او چگونه به خلق یک صحنه از تصویر یک خیابان خالی می رسیده و یا چگونه برداشت خودش را از مذهبی که در ذهن دارد، ارائه می داده. اخلاق حرف های و شخصی اش، اسپانیای تاریخی ای که دوست داشته تا تجسم ببخشد، هوش و خلاقیت هنری اش، باورها و اعتقاداتش که روی مرز باریک باور و عدم باور حضور خداوند قرار داشته و ... در زمانی اندک برای ما بازگو میشوند. در کنار تمام این ها رابطه ی تنگاتنگ نازارین و مولفش برملا می شود. این که تنها بونوئل می توانسته فیلم نامه ی ژان کلود را آن طور که در ذهن دارد، پیاده کند و فیلمی بسازد پر از دقایق فکر شده و بدون هنرپردازی های بیهوده. همین ها باعث شده که نازارین هنوز که هنوز است یکی از بهترین پایانبندی های تاریخ سینما را داشته باشد و بونوئل بتواند در میان کارگردانان شاخص سینما جایگاه خود را در اختیار داشته باشد.
پی نوشت: این مطلب پیش تر در شماره ی ۴۴۰ هفته نامه ی جهان سینما به چاپ رسیده است.
